Kayıtsız Üye
atatürk’ün doğaya verdiği önem ile ilgili anıları lazım 🙂
Deli Sevdam
Atatürk’ün Doğaya Verdiği Önem İle İlgili Anı
Koliba (Kulube)
Şimdi Ankara’nın bir ilçesi olan Söğütözü, o zamanlar şehrin dışında kıtlık bir alandı.Sakin,sulak, söğüt ağaçlarının boy attığı bir yer.Atatürk,burayı bir gezisi sırasında gördü ve çok sevdi.Yanındakilere,
"Buraya bir Koliba yaptırsam ne kadar iyi olur,"diye söylüyordu.
Ankara’da,yorulduğu ya da sıkıldığı zaman,başını dinleyebileceği bir yer aradığı belliydi.Hemen küçük bir proje hazırlayıp kendisine sunuldu.Projeye göre, Atatürk’ ün kendi şivesiyle Koliba dediği, kulübenin yapılması için yirmi otuz söğüdün kesilmesi gerekiyordu.
Bunu görünce, Atatürk’ ün bütün hevesi kaçtı.
"İstemem,"dedi. "Ben bir Koliba sahibi olacağım diye, yirmi- otuz tane söğüt kesilecek öyle mi? İstemem, vazgeçtim kolibadan!"
Onun, kulübeyi ne kadar çok istediğini bilenler, ısrar ettiler, anlatmaya, açıklamaya çalıştılar. Ama o, söğütlerin kesilmesine yol açacak planlarınhiçbirini benimsemedi. Sonunda Ziraat Okulu öğretmenlerinden biri,"kulübeyi söğütleri kesmeden de yapabiliriz, " dedi.
Atatürk kuşku dolu bir sesle,
"Nasıl olacak bu?" diye sordu.
"Kesmeyeceğiz ama yerlerini değiştireceğiz… Söğüt ağacı gönülümüz olur,nereye dikersen orada kolayca büyür…"
Atatürk, bir çözüm bulunmasına sevinmişti.
"Tamam," dedi," ama söğütlerin yer değiştirmesini ben yaptıracağım!"
Ankara’ dan işçiler bulup getirildi. Söğütözü’ ne… Çukurlar kazıldı. Atatürk de başlarındaydı. İşçilerle birlikte çalışıyor, yemeğini orada yiyor, yorulunca yere atılan hasırın üstünde dinleniyordu. İşçiler, söğüt ağaçlarına gösterilen bu özene bir anlam veremiyordu.
Bir gün, işçilerden birisi,
"Bunları söküp dikiyoruz ama tutmaz ki artık," diye ağzından bir laf kaçırdı.
Atatürk, çok öfkelendi genç işçiye,
"Sen hele şuraya otur hiç ağzını açma," diye çıkıştı.
Atatürk’ün gözetiminde, köklerine zarar vermeden yerlerinden çıkarılan söğüt ağaçları,yeni yerlerine dikildi.
Kulübenin yapımına geçildiğinde bile Atatürk’ün gözü,yerleri değiştirilen söğüt ağaçlarındaydı. Her sabah yanlarına gidip bakıyor, biraz kaygılı, biraz kuşkulu, yaverlerinden soruyordu:
"Ne dersin çocuk,acaba tutacak mı?" Onların tuttuğunu gördüğü gün, mutluluğuna diyecek yoktu.
İki odalı, ocaklı , çardaklar kulübe kısa zamanda tamamlandı. Çankaya’ dasıkıldığı zaman, kolibasına atıyordu kendini. Çoğu kere kimseye haber vermeden, yalnız başına…
Hasan Rıza Soyak
Atatürk’ ten Hatıralar
YKY, İstanbul, 2008, s. 39