Jelibon
Avcılık, Avcılık nedir?
Avcılık bizler, insanoğlu gibi diş, sindirim ve kafada gözlerin ileri bakar bir şekilde, yani kovalarken izlemeye yönelik konuma sahip canlılarda temel bir güdüdür.
İnsanoğlunun da tüm canlılarda olduğu gibi temel iki güdüsü bulunmaktadır. Bunlar üreme yani soyunu devam ettirebilme ve hayatta kalabilme güdüleridir. Hayatta kalabilmenin, hayatını sürdürebilmenin, esas unsurlarından biri de beslenmedir. Hiç bir canlı beslenmeksizin hayatını devam ettiremez. Beslenme, besin zinciri içersinde incelendiğinde ilk kademede yer alan ve anorganik maddeler vasıtası ile organik maddeler sentezleyen basit canlıların dışında ki, bu elementler de organik kökenlidirler, tüm beslenme faaliyetleri bir gurup canlının ölmesi sonucu gerçekleşmektedir.
Bu kimi zaman otlayan hayvanların otları tüketmesi, kimi zaman da et-oburların diğer canlıları yemesi şeklinde ortaya çıkmaktadır. Süreç ne olursa olsun bir canlının beslenebilmesi ve hayatını devam ettirebilmesi için, diğer bir canlının ölmesi şarttır.
Bizim de içinde bulunduğumuz gurup, etobur ve yırtıcı guruptur. Bu sebeple insanoğlu da hayatını devam ettirebilmek için protein bazlı besinlerle beslenmek zorundadır. Tüm vücut yapısı, sindirim sistemi buna uyarlanmıştır. Hatta gelişebilmesi için mutlak surette gerekli olan, hayatın yapıtaşları amino-asitlerin, esansiyel olarak adlandırılan gurubunu kendisi sentezleyemez ve dolayısı ile mutlaka dış bir kaynaktan, başka bir canlıdan almak durumundadır.
Bu çerçeveden bakıldığında insanoğlu doğası gereği etobur bir avcıdır. Bu doğanın insanoğluna evrim sonucu yüklediği bir işlevdir. Dolayısı ile avcılık insanoğlunun ana ve doğal faaliyetidir.
Spor olgusuna gelindiğinde ise, yaşamın altyapısını oluşturan ve yukarıda belirtilen unsurlar çerçevesince olduğu gibi, hayati bir yere ve öneme sahip değildir. Gerek müsabaka şeklinde olsun, gerekse yaşamın temel olgularına hazırlık, antrenman mahiyetinde; spor aynı türden canlıların fiziksel özelliklerini yarıştırdıkları bir olgudur. Sonucunda bir tarafın diğerine olan üstünlüğü tescillenir. Müsabaka sonucunda “ölüm” istenen ve gerekli bir son değildir.
Bu çerçeveden bakıldığında spor daha çok üreme ve hayatı devam ettirme temel güdülerine hazırlık, bedeni bu olguların beklenmeyen sürprizlerine hazırlamak diye özetleyebiliriz. Doğal olarak, biyolojik çevrim içersinde, kendi türünün bazı bireyleri üzerinde baskı kurabilen, fiziksel önceliği olabilen formlar, daha iyi döl verebilecek, soyunu devam ettirebilme açısından daha avantajlı olacaklardır.
Savaşlara kadar varabilen bu sürecin ön hazırlığını da, mutlaka bir antrenmana gerek duyan “Spor” olgusu karşılamaktadır.
Bu çerçevede; üreme, kendini koruma-sahiplenme olgusunun yanısıra, avcılık ve dolayısı ile besin bulabilme ile ilgili figür ve motiflerin de, sportif unsurlar içersinde bulunması doğaldır. Aynı şekilde, gerçek hayata dair bu motiflerin, sanatta da bulunması doğaldır.
Bir dışavurum olan dansların, resmin ve müziğin, bu motiflerle zenginleşmesi kaçınılmazdır. Ancak sporda, bu motifler sadece epik olarak kişilerin olaya hazırlanmaları ve/veya ne denli hazır olduklarının tescili şeklinde gelişmektedir, finalde gerçek anlamda bir faydalanma söz konusu değildir.
Çağımızda spor olarak nitelendirilen faaliyetler, temsili olarak bu doğal güdülerin ortaya konma ve yarıştırılması şeklinde sürmektedir. Hedef avcılıktan çok sex, yani bireyin soyunu devam ettirebilmesi, dişinin en sağlıklı erkeği seçme içgüdüsü çerçevesince gelişmektedir. Belki de bu çerçeveden bakıldığında, sportif faaliyetlere erkeklerin kadınlardan daha fazla ilgi göstermelerinin sebebi de ortaya çıkmaktadır. Çünkü seçim, ne olursa olsun erkek bireyler arasında olacaktır. En üstün erkek yumurtayı dölleme hakkını kazanacaktır. Bu da doğal olarak sonuç hakkında kuşku duyan bireyler topluluğunun ilgisini çekecek, katılım ve izleme dürtüleri uyanacaktır.
Sonucun kesin olmaması ve teatral yapısından ve riskleri bire-bir yansıtmaması dolayısı ile spor ile, hayatın gerçeği olan avcılık arasında bir bağıntı kurmak olasılığı pek bulunmamaktadır.
Bu çerçevede “avcılık” avcılıktır diyebiliriz. Bu tip bir temel olguyu, spor gibi yapay bir kavram ile karıştırmamak gerekmektedir. Aynı şekilde diğer temel olgu sex için nasıl, “sex spormudur?” Diye bir soru yöneltemezsek, “av spormudur?” diye bir sorunun da, doğamızda bulunmaması gerekmektedir.
Çünkü, her ikisi de işlevsel sonuçları olan temel olgulardır.
Şu an içinde bulunduğumuz çağdaş yapı içerisinde, avcılığı spor olarak nitelendirmek, yani sonucunda ele geçirilecek canlıdan faydalanmamak, sonuçtan çok süreci hedefleyip, süreci salt bu amaçla malum sonla taçlandırmak, sağlıklı bir ruh yapısının işi değildir.
Doğadan toplama da dahil olmak üzere, hangi türden olursa olsun avcılığın iyi değerlendirilmesi gereklidir. Avcılık bir gerçek, bir olgudur ve sonucunda bir türün yararına diğer bir tür ölmektedir.
Doğal çevrim içersinde bu, tesadüflere veya keyfiyete bırakılamaz. Sağlıklı bir doğal süreç, işlemin sonucunda mutlaka faydayı da beraberinde getirmek zorundadır. Bu açıdan bakıldığında; doğadan toplama da dahil olmak üzere her türden avcılık, faydalanma esasına dayanmaktadır. Kısaca avcılık “et” için yapılmaktadır. Sosyal kavram karmaşasının getirdiği benlik ve kavram kaosu içersinde,” ben et için avlanmıyorum” demek de, kanımca ruhsal bir bozukluğun temel göstergesidir.
Düşünün ki, karnınız tok veyahut belirli bir miktar besine sahipsiniz, kısaca avladığınız canlıdan faydalanmayı düşünmüyorsunuz. Bu durumda, durup dururken bir canlının hayatına kıymanın ne anlama geldiğini anlamamız ve en önemlisi kendi kendimize ifade edebilmemiz gereklidir.
Avcılık temel bir güdüdür, öyle veya böyle, farklı yollarla da olsa, insanoğlu avlanmak zorundadır. Bu çerçevede avcılık, et için, beslenme ve hayatı devam ettirebilmesi için gerekli olan temel güdü ve özelliktir.