Kara Gözlü
balıkçılığın gelişimi
Amatör balıkçılıkta ilk büyük gelişme dönemi, 17. yüzyılın ortalarına, Izaak Walton ve Charles Cotton’un amatör balıkçılık konusunda büyük bir klasik sayılan The Compleat Angler’ı yazdıkları zamana rastlar. Bu dönemde meçhul bir olta balıkçısı kamışın en ucuna telden bir ilmek takarak, olatayı buradan geçirip yeni avlanma yöntemini ortaya attı. Böylelikle olta hem daha ileri atılabiliyor, hem de avlanan kişi, ilmek içinden geçen oltayla balığa yol veriyor ve sonra oltayı çekmek suretiyle balığı yoruyordu. Kamışın ucundaki ilmekten geçen olta serbestti ve elle kullanıyordu. Bu yöntem bir gereksinmeye, yani çıkrık makinenin keşfine yol açtı. Bu devrede av malzemesi bulmak için yapılan deneyler sonucu oltada bağırsak ve ince tel kullanımı başlamıştır. Oltaya yakalanan büyük balıkların tek neye alınabilmelerini sağlayan kakıçlar ilk kez 1667 yılında kullanılmaya başlanmıştır. Balık iğnelerinin geliştirilmiş şekilleri 1650’lerde Charles kirby tarafından tasarlanmış ve bugün dünyanın her tarafında yaygın bir şekilde kullanılan bu iğnelerin kıvrımına Kirby adı verilmiştir. İlk makine, oltayı kullanan kişinin başparmağı eninde metal halkası olan tahta bir makaradan ibaretti. 1770’te kamışlar, muhtelif aralıklarla oltayı yönlendiren tel ilmekler ve makaralarla yaygın bir şekilde kullanılıyordu. Kamışın alt bölümüne bağlanmış ilk gerçek makine dişli olup, sapının bir dönüşüyle birkaç devir elde ediliyordu. Kamışlar ise ağır yöresel tahtaların yerine Güney Amerika ve Antiller’den gelen düz damarlı, dayanıklı, esnek tahta ve bambulardan imal ediliyorlardı. 18. yüzyılın sonunda yeni bir teknik geliştirilmiş ve bambu şeritleri bir arada tutkallanıp yapıştırılmak suretiyle kamış yapımına başlanmıştır. Bu formül kamışın gücünü ve esnekliğini muhafaza ederken, kalınlığını da büyük ölçüde azaltmaktadır. 1865 ve 1870 yılları arasında altı üçgen bambu şeritin yapıştırılıp bir araya getirilmesiyle ortaya çıkan altıgen kamışlar Atlantik’in her iki tarafında da üretiliyordu. 1880’den itibaren, balık avı takımları tasarımı hızla gelişti. Olta olarak kullanılan atkılının yerini oksitlenmiş bezir yağı kaplanmış ipek aldı. Bu tür oltalar yağlanmamışlarsa kamışla kolaylıkla fırlatılıyor ve dibe batıyor, yağlanmışlarsa suda yüzüyorlardı. Fazla tecrübesi olmayan bir amatör balıkçı bile bu tür oltaları normalden üç kat daha uzağa atabiliyordu. 20. yüzyılda kamışlar güçlerinden bir şey kaybetmeden daha kısa ve daha hafif hale geldiler, kamış malzemesi olarak parçalı bambunun yerini büyük ölçüde cam elyafı ve nihayet karbon elyafı aldı. 1930’lardan itibaren rulolu sabit makineler Avrupa’da ve 2. Dünya Savaşından sonra Kuzey Amerika’da ve dünyanın pek çok yerinde benimsenerek kullanılmaya başlandı. Naylonun oltada ku llanımı 1930’un sonuna doğru geliştirildi ve 2. Dünya savaşından sonra, diğer sentetik malzemeler gibi, olta yapım malzemesi haline geldi.