Hayat…
Gölgesine sığınacağın ağaç senden ulu olmalı alevforum
Geçmişte sıkıntılı olduğum, hayatımda çıkar yolu aradığım, kalabalıkların içerisinde kendimi yalnız hissettiğim dönemimde bir tren yolculuğu yapıyordum..Tren, kafamdaki düzensizliğe inat belirli bir uyum içerisinde hiç durmayacakmış gibi aynı şiddetle salınarak Konya yakınlarında dümdüz bir arazinin, ovanın içinden geçiyordu…Gözüm uzaklara dalmıştı ki ileride büyükçe bir ağacın etrafındaki kimsesizliğe inat geniş gövdesi ve etrafa şemsiye gibi açılan dalları ile dimdik yemyeşil durduğunu fark ettim..etrafında göz alabildiğince açıklıktan başka bir şey yoktu..Ağaçla kendimi özdeşleştirdiğimden mi bilinmez o açıklıkta olduğumu hayal ettim bir an…Orada olsaydım ilk yapacağım şeyin o ağacın gölgesine sığınmak olacağını düşündüm sonra…Peki dedim kendime, ya o ağaç bu kadar geniş olmasaydı, ulu olmasaydı, kısa ve yapraksız olsaydı yine yapar mıydım? Ya da bana bir faydası dokunur muydu ona sığınmamın?…
“Gölgesine sığınacağın ağaç senden ulu olmalı..”
Bu sözcükler geldi o an aklıma…
Zor anlarımız oluyor yaşamda…Kendimize yetemediğimiz..Tutunacak bir yer aradığımız..
Doğru zamandan doğru kişiden bahseden bir mektup yazdın bana..Soruyorum ben de sana emin misin doğruların bu kadar çok olduğuna?…emin misin benim sana gölge verecek kadar ulu olduğuma?..sanmıyorum senin kadar güçlü olayım, senin gibi girdiğim yüklerin altından kalkabileyim..Hayatında önündeki zorlukları aşacak olan sensin..benim yapabileceğimse sadece hasbel kader güzel zaman geçirmeni sağlayarak destek olabilmek…ne senin kadar erdemliyim, ne senin kadar olgun..
Bazen destek al ama yaslanma bir yere tamamen, kendine ayaklarına güven…Çünkü hikayedeki tek kahraman sensin…