Anlatamazsın Susarsın

Susarsın.

Sürüklerken ağırlaşan bedenini, takılıp düşen körlerden af dilersin.
Yakarsın okuduğun kitapları, kırarsın büyüttüğün pencereleri, gördükçe kudurursun; hayata kapı deliğinden bakan röntgencileri.

Atarsın bildiğin bütün gerçekleri pencerelerden.
Bildiğin herşey yorarken içindeki adamı, bir an koşmaya başlarsın; gelipte seni uçurmayan rüzgara inat.
Ama yorulup düşersin hantal bedeninle.

Torbalanmış gözlerinle bakarsın; pis bir dere gibi akan hayata.
Tutunmaya çalışırsın yosunlara, tırnakların kopuncaya kadar tutunursun; kopar ellerin.
Karışır kalabalıklara gidersin.

Ve sonra…
Söversin beynindeki ütopyaya, söversin modernize aşklara, söversin hassas denen duygulara, söversin paranın kölesi uşaklara.
Ve tükürürsün… Bütün çirkin suratlara.

Anlatamazsın…

Sürünüp gidersin mana verilen eşyalara çarparak.
Sonra kırıp birinin testisini, susuzluğa mahkum edilirsin.
Parmaklarınla gösteremezsin içini kavuran şeyi.

Sevdalarını ekerken baharlara; artık baharlarında bittiğini, yağmurların sustuğunu, ve dünyanın bir felakete dönüştüğünü hatırlarsın.
Kalan son temiz su da akar gider gözlerinden.
Ve sen sürüklersin bedenini unutulduğun şehirlerde.
Düşünüp kendini asarsın caddelerde.
Sonra yeniden dirilirsin.

Zaturreden ölüyorken simitçi kız; paçana yapışan örgü kazaklı bir finonun sesiyle dirilirsin.
Sonra yeniden düşersin içindeki yükle, ağırlaşan bedeninle, kokuşmuş kalabalıkların arasına.