ince sızım
Hiroşima Ve Nagazadaki Korkunç Hayat
HİROŞİMA-NAGAZAKİ İnsanın kaybettiği an
İkinci Dünya Savaşı””nın sonunda Amerikalılar tarafından Japonya””ya atılan iki atom bombası zihniyet dünyasının değiştiğinin de göstergesiydi.
Öncelikle savaşın mantığı, savaşan insanın ahlakı, vicdanı değişmişti. Sonrasında dayatılan Soğuk Savaş da bu yeni zihniyet üstüne bina edildi. Bütün bunlar için Hiroşima ve Nagazaki””de 300 bine yakın insan kurban edildi. Başkan Truman””ın dediği gibi ””bilim tarihinin en büyük kumarı””nı oynadılar ve kazandılar ””iki milyar dolarlık bir kumar!”” İşte bu zihniyet, savaş sonrası dünyayı kuran. Ve işte dünyHiroşima””da bir sabah kalabalığın arasında oturan bir Japon vardı ki, çene kemiği aynı benimki gibi sıkıca kenetleniyor, sonra biraz gevşeyip tekrar kenetleniyor, yüz kasları aynı benimki gibi kasılıyor, aynı benim mimiklerimi yapıyor, gözlerini fal taşından da öte açmaya çalışıyor, sonra kırpıştırıyordu. Giderek daha da kızaran gözlerimle görüyordum ki, bu yaşlı adamın gözleri giderek daha da kızarıyordu. Sonra, sonra… O kızarıklığı yatıştırmak, yangını söndürmek için sanki, bütün gayretine rağmen gözyaşları sızıyor, sızıyordu.
Tarih 6 Ağustos 2001””di, saat 08:15””e doğru ilerliyordu, kalabalık 50 bin kişiydi.
yaşlarını bence genellikle göstermiyorlar. O kızaran gözlü adam da göstermiyordu. Ama en azından 60 vardı. Amerikalıların Hiroşima””ya atom bombasını atışının 56. yılını anmaktaydık orada. Biz sadece anıyorduk, o ise aynı zamanda hatırlıyordu; suratında bu hatırlayış, daha doğrusu, hatırlayış değil de, hiç unutamayış ve unutmayış vardı. Keder yoktu ama. Reklam panolarındaki, tanıtım broşürlerindeki gülümseyen Japon kızlarından eser de yoktu suratında. Bütün o gülümsemelerden daha sevecen, daha davetkâr, daha yumuşak, daha ümit verici, daha güven telkin edici bir şey vardı suratında. Bir de çocukluk günlerinden kalma bir özellik, bir görünüm, bir anlam vardı. Bir çocuk derinliğiyle bakıyor, bir çocuğun gözlerinden akan yaşlar en az altmışında bir adamın yanaklarından süzülüyordu.
Bu suratlardan çok vardı. Kendine kapalı, hiç renk vermeyen suratlar, mütebessim suratlar, kızgın suratlar, ağlayan suratlar, ağladığını belli etmeyen suratlar, mendilli suratlar, yelpazeli suratlar…
Amerikalıların 1945””te Hiroşima””dan üç gün sonra Nagazaki””ye ikinci atom bombasını atmalarını anmak için 9 Ağustos””ta saat 11:02””yi beklerken de gördüm aynı suratlardan.
Bu suratların sahiplerine `hibakuşa”” deniyor, yani atom bombasından kurtulanlar.
Oysa ne şanslıydı Hiroşimalılar 6 Ağustos 1945””e kadar. Amerikan B-29 bombardıman uçakları Japonya””nın neredeyse bütün şehirlerini tam anlamıyla yerle bir etmişti. Tokyo en büyük hasarı görmüş, taş üstünde taş kalmamıştı. Bir günde 500 uçağın saldırısına uğradığı bile olmuştu.
24 Kasım 1944””te B-29””lar Tokyo””yu ilk kez bombaladı. Los Angeles””tan yayın yapan bir radyo bombardımanı naklen anlatıyordu. Japon hükümet yetkilileri de sığınaklarından bu radyoyu dinliyordu. Radyo, Mariana Adaları””ndan kalkan 100 uçağın Japon başkentini bombalamakta olduğunu söylüyordu. Hükümetin Amerikan yayınına inanmaktan başka şansı yoktu ve bombardımanın sürdüğü üç saat boyunca ülkenin yönetimi durup bekledi.
Aslında, Japonya 1942””de Midway Savaşı””nı kaybedince savunmaya dönmüştü. 1943””te Guadalcanal Savaşı kaybedildikten sonra ise askeri durum belirgin şekilde sürekli kötüledi Japonya için. Japonya””nın savaş alanı haline geleceği görülmeye başlandı.
a…