Siz Hayat Romanınızın Hangi Karakterisiniz?

Başarısızlıklar, ölümler, hayal kırıklarıyla gelen mutsuzluklar ve umutsuzluklar, hak ettiği değeri buldu, bu romanlarda. Anlamsız kaçışlar yerine, yüzleşmelerin çokça göze çarptığı bu sayfalarda, bolca acı vardı, hiç kuşkusuz ki. Ama acının kölesi olup yok olmak yerine, acının efendisi olmayı tercih etmiş ve acıya hükmedebilmiş karakterlere tanık olduk, bu hikayelerde. Onları diğer karakterlerden farklılaştırarak özel kılan ise, hayal kurabilecek ve hayallerinin peşinde savrulmayı göze alabilecek kadar cesur olmalarıydı. En büyük rehberleri, günün birinde gerçekle bütünleşeceğine inandıkları, hayalleriydi belki de. Cesur olmayı ilke edinmiş bu karakterler, hayatın onlara neyi, niçin getirdiğini sorgulamaksızın, bu getirilerin damıttıklarından ne kadar çok şeyi biriktirebildiklerini sorgulayarak yol almaya devam ettiler, her daim.

Yer yer, kendi keşif yolculuklarında olabildiğince fazla yeni olguyu keşfedebilmek ve hayatlarını özgürce yaşayabilmek için, yaşamla ve başkalarıyla olan kavgalarına tanık olduk. Çünkü onlar için aslolan tek şey, kendilerine ait olan hayatları yaşayabilmekti, sınırsızca…
Tüm bu zorlu süreçlere rağmen zaferle çıkarak klişeleşmiş baskılardan, büyük bir ihtişamla yaşamayı başarabildiler, hayal ettikleri hayatlarını. Güçlüklere rağmen başarılmış yaşam hikayelerini barındıran bu hayat romanları, işte bu yüzden, tebessümle gülümseyen uzun soluklu okuyucular buldu kendisine.
Kimi zaman ise, cesaretsizliğin pençesine hapsolmuş pişmanlıklar silsilesinin konu edildiği, mutsuz kısır döngüler doldurdu; “hayat romanları”nın sayfalarını. Hiçbir zaman ne aradığını tam olarak bilmeyen, kaçmayı ve korkmayı ilke edinmiş karakterlerin tükeniş dramlarına tanıklık ettik, bu kez.
Hep bir arayış vardı bu dramlarda. Tanımlanamayan bu arayışların adı; bazen mutluluktu, bazen umuttu, bazen sevgiydi, bazen ise özgürlüktü.
Zaman zaman acı çıktı karşılarına ve onlar korkaklığın zincirlerini kıramadıkları için hep başka yollar aradılar; yön değiştirmek için. Acı arkalarında onları kovalarken başarısızlık ve umutsuzlukla karşılaştılar, bu kez başka yerlerde. Oysaki devam edilen kaçışlarla mutluğu yakalayabilme mefhumu, sadece âcizce duyulan bir inançtan ibaret olacaktı.
Yanlışlıklar zincirinde boğulmakta olduklarını fark ettiklerinde ise, şu cümleyi yazdılar romanlarına : “Her şey için çok geç artık!” Tüm romanın özetleyicisi olan bu cümle, hiçbir zaman gerçekleşememiş olan hayallerin ve yaşantılara dair duyulan acı dolu pişmanlıklara ayna tuttu, roman süresince.

Ruhunuzu derin bir kederle buluşturacak olan, böylesine hoyratça harcanmış bir ömre tanıklık edersiniz işte; başkalarına ait hayatlarda, korkakça arayışların peşinde tüketilmiş ve hiçbir zaman kendi olamamış vücutların, bu hikayelerini okurken.

Peki, ya siz; hangi hayat romanındaki karakter olmayı isterdiniz?

“Hayatını tekrar tekrar aynı hayatı yaşayacakmışsın gibi yaşa, istemediğin bir durumla karşı karşıya kalmışsan ve buna boyun eğiyorsan, diğer hayatlarında da aynı şeye boyun eğeceğini düşünerek, sen en güzeli boyun eğme, bu böyle gitmez; bir şeyi çok mu istiyorsun, ama buna cesaret edemiyor musun, diğer hayatlarında da bu şeyi çok isteyip hiç bir zaman cesaret etmediğin için ulaşmayacaksın, o yüzden sen en güzeli aş kendini, yap yapmak istediğini ki, sonunda en mutlu şekilde yaşayabileceğin bir kısır döngü oluşturabilmiş ol!”