NotuiteSane
Bugün; bütün ağaçlar yüreğimdeydi. Bütün çiçekler gözlerimde…
Güneş, ışıklarını dudaklarıma kondurmuştu.
Neydi kanımı kaynatan bu güzelliğin adı?
Mutluluk muydu? Bugün, Ne varsa hüzünden yana denize fırlattım az önce.
Sanki beklermiş gibi hepsini, hop hop hoplatıverdi dalgalarında.
En güzel maviliğiyle oynaşıp durdu…
"Bak" dedi "fırlattığın hüzünlerine… İşte; onların bendeki hükmü
sadece bu!"…
Sonra, şakalaşırcasına bir kaç tuzlu damlasını sıçratıverdi yüzüme…
Gülümsedim mahcup mahcup, onun bu neşesine…
Duruldu. Bir deniz yıldızı bıraktı avuçlarıma.
Yoksa mutluluk bu muydu?
Herkes kalabalıkken, içimdeki yalnızlığı alıp, gidiverdi sihirbaz martılar!
Bir de arkasından o bildik şen kahkahalı bağırışmalar!
Hiç bu kadar güzelini görmemiştim…
Beyazmış meğerse beni, onlarla bütünleştiren mucize!
Kanat çırpa çırpa, yüreğimdeki isyanları uçurdular…
Yaşamaktan aldığım tad; işte buydu! Yoksa mutluluk bu muydu?
Az önce; ağaç oldum, çiçek oldum, güneş oldum, deniz oldum, martı
oldum, ölümsüzleştim …
Meğerse, hep yanıbaşımdaymış bu güzel resim!
Ben çizdim. Adı ”umudum”du!
Yoksa tüm umutlarım beni hiç terketmeyen mutluluğum muydu?
MUTLULUK, HEPİMİZE SADECE KENDİ ÇİZDİĞİMİZ RESİMLER VE UZAKLIKLAR KADAR YAKINDIR….