Huzur Veren Olalım Kaçıran Değil

Bugün Edebiyat Defterini açınca ana sayfada gözüme takılan bu özlü söz dikkatimi çekti. Huzur … insan yaşamındaki en önemli kavramlardan biridir bence. İnsanoğlu dünyaya geldiği andan itibaren, yaşadığı aile, evi, büyüdüğü muhit, aldığı eğitim, her şey ama her şey onun kişiliğinin şekillenmesinde rol oynuyor. Anne baba, birbirini seven, sayan, huzurlu bir ortamda çocuklarını yetiştiren kişilerse, özgüvenleri yüksek, iyi ahlaklı, yaşadığı topluma yararlı insanlar kazandırırlar topluma. İnsanların iyi ahlaklı, kişilikli insanlar olarak yetişmelerinde, helal lokma ile büyütülmüş olmalarının da rolü çok büyük.
Evin geçimini sağlayan ana baba, alın teri ile çalışıp, rızkını meşru yollardan kazanıyorsa, evlatlarına helalinden getiriyorsa, verilen iyi bir eğitim ve dini terbiye sonrası, olumlu sonuçlar almak doğaldır. Çok nadir olarak, ayrık otları gibi, hayırlı insanlardan da kötü nesil gelebilir.
Her insanın görevi, büyüyüp aklı başına geldiği andan itibaren kendini geliştirmektir.
Hiç kimse kusursuz dünyaya gelmez. Hepimizin düzeltmemiz gereken, hatalı davranışlarımız
olabilir. Çocuklar ufakken, anne babaya düşen, çocuklarımızın, bencillik, kıskanma paylaşamama, sahiplenme gibi duygularını, iyi telkinlerle normal seviyelerde tutmak. Aklı başına gelen yaşlarda da, kişiler uyarıldıkları huylarını düzeltme yoluna giderlerse, birlikte yaşadığımız insanlarla huzurlu yaşamayı sağlayabiliriz.
İki aileyi örnek olarak inceleyelim:
Hanım çalışmıyor, evde çocuklarıyla ilgileniyor. Akşam eşi işten gelmiş, kapıyı açtığı gibi, hatır sormadan aç mısın tok musun, yemeğe oturalım mı demeden açıyor ağzını:
-Bu senin çocukların, öldürdü beni sinirden, laf söz anlamıyorlar, canım çıktı onlarla uğraşmaktan, diye başlayan bir girişle eşini karşılarsa, yorgun argın eve gelenin halini düşünün.
Bunun tersi de olabilir, erkek işsizdir, okuldan dönen çocuklarla o ilgilenmek durumundadır, hanım iş stresiyle eve girdiği zaman, bir güler yüz göstermeden ağzını açıp:
-Bir iş bulup da kurtulamadım evde oturmaktan, sıkıldımla başlayan girizgahlar yapıyorsa, o hanımın eve gelirken ayakları geri geri gitmez mi?
Eşimize , çocuklarımıza sevgimizi gösterelim, dışarıdan gelen çocuk, büyük güler yüzle karşılayıp, halini hatırını soralım.Canımız çok sıkkın da olsa o gün, önce onları rahatlatalım.Yeme içme faslı bitince, sohbet eder gibi, derdimizi paylaşalım. İnsan her zaman kendi kendinin psikoloğu olmalıdır.Telkinle kendi sıkıntımızı atıp, temiz havada dolaşarak, olumsuzlukları kafamızdan atabiliriz.
Evlerimizi yaşanabilir kılmak elimizde. Şöyle düşünelim:
Biz bağırıp çağırıp, çıngar çıkarınca, sorun çözülür mü? Cevap büyük ihtimalle hayır olacak. Çünkü karşımızda olan, eş anne baba her kimse kalbi kırılacağı için, sorun daha da büyüyecek.Yüce Peygamberimiz şöyle buyurur:
Sinirlenen insan, ayakta ise otursun, veya yatsın, oturuyorsa ayağa kalkıp yürüsün, bir süre sonra öfkenin azaldığını görürsünüz.
Bunları hayatımda uygulayıp faydasını gören biriyim. Öfke, kalp ve beyin sağlığımız için zararlı etkenler.Önce kendimiz huzurlu olalım ki, beraber yaşadığımız sevdiklerimize hayatı dar etmeyelim.
Akşam birbirimizi yorgun da olsa güler yüzle, tatlı dille karşılayıp, hatır sorarsak, keyifli ve huzurlu bir günü sona bağlamış oluruz.
Eşler evlerine gelirken, huzur sukun içinde, mutlu yuvalarının hayaliyle, daha keyifli olurlar, inanıyorum. Belki bu yazılanları biraz ukalalık, pollyannacılık olarak algılayanlar olabilir, kendi hayat felsefemi ve yaşadıklarımı paylaştım,hayallerimi değil.
Her zaman huzur veren olalım, huzur kaçıran değil…