Sıradan Olmadığı Halde Sıradan İnsanlar Gibi Yaşardı

O (s.a.s), Allah’ın Resullerinden biriydi. Vahyin muhatabıydı, ama yeryüzünün insanıydı. Bizim gibiydi, bizden biriydi. Ulaşılamaz, varılamaz kutsallığın ötesinde, sade yaşantısıyla örnek olarak önümüzdeydi. Bir babanın yeni yürümeyi öğrenmiş çocuğunun adımlarına, adımlarını uydurması gibi; Hz.Peygamber (s.a.s) de adımlarını bizim küçük adımlarımıza göre atmıştı.

Bir gün Hz.Ömer, sessizce Hz. Muhammed (s.a.v.)’in dinlenmekte olduğu odaya girer ve bir an çevresine göz gezdirir. Tavana asılmış kuru deri bir torbanın içinde bir kaç kg. arpa, duvara dayalı bir kaç ağaç yaprağı ve yerde Hz. Muhammed (s.a.s.)’in üzerinde uyumakta olduğu hurma lifinden örülmüş kaba bir hasır… Bu manzara karşısında ağlamaya başlayan Hz.Ömer’in hıçkırıkları O (s.a.s)’i uyandırır. Kalkınca hasırın vücudunda iz yaptığını, kan oturduğunu gören Hz.Ömer ise omuzları sarsıla sarsıla ağlamaya başlar. Hz. Muhammed (s.a.s) hayretle sorar:
—Ey Hattabın Oğlu! Neden ağlıyorsun?
—Ey Allah’ın Elçisi! İranlılar kisralarını saraylarda yaşatırken, Bizanslılar kayserlerini lüks ve ihtişama boğmuşken sen ki Allah’ın Elçisisin. İzin ver, bizde seni…

Maksat anlaşılmıştır, Allah’ın elçisi, gelecekteki halifesinin sözünü hüzünlü bir tebessüm, tatlı bir el işaretiyle keser ve " Bu dünya hayatı bir eğlenceden ibarettir. Ahiret yurduna gelince, işte asıl hayat odur. Keşke bilmiş olsalardı" ayetini6 okuduktan sonra ekler:
—İstemez misin Ey Ömer! Dünya onların olsun Ahiret de bizim, buyurur. 7
Bu konuşma, İslamiyet’in bütün Arabistan’a yayıldığı ve Müslümanların refaha kavuştuğu, hicri 9. yılda olmuştur.8 Hz.Peygamber (s.a.s), yoksullardan daha rahat bir hayatı tercih etmemiştir. Vefat ettiğinde ardında mal olarak yalnız bir katır, bir harp silahı, bir de vakıf haline getirdiği araziyi bırakmıştır.9 Bunun yanı sıra, Peygamberimiz (s.a.s) daima çalışmayı, helalinden rızık kazanmayı emretmiş; miskinliği, tembelliği, dilenciliği, pejmürde (dağınık, perişan) bir hayat sürmeyi yasaklamıştır.